آیداهو

  یک عکس جالب از جیمز فرانکو به شکل ریور فونیکس فقید درآیداهوی خصوصی من.

عکس رو خود گاس ون سنت گرفته. 

   

بد جور منو یاد ریور فونیکس و اثر شاعرانه ی ون سنت انداخت. 

هوس کردم دوباره فیلمو ببینم به خصوص سکانس آغازین فیلم و حرفای ریور فونیکس و چه بازی

فونیکس داره توی این فیلم! عاشقشم. 

همین سکانس آغازین رو به یاد بیارین. اون نگاهی که از بین انگشت هاش به جاده می اندازه. 

بازیگر های بزرگ اینجوری اند. یه کار کوچک رو جوری انجام میدن که تا ابد تو ذهنت بمونه. مثل

مارلون براندو و خاروندن چونه اش توی پدرخوانده.

و دنیای سینما یکی از بزرگترین بازیگر هایی رو که به خودش دیده بود رو از دست داد.

آیداهوی خصوصی من کافیه که بفهمیم ریور فونیکس چه اعجوبه ای بوده.

پی نوشت:چند تا عکس دیگه از فیلمو میتونین تو ادامه مطلب ببینین.

  

دیالوگ های ریور فونیکس در سکانس آغازین فیلم:

I always know where I am
.by the way the road looks
         Like I just know that
.I've been here before
 
I just know that
I've been stuck here...                            like this one fucking time before
?you know that

                   .Yeah

    There's not another road anywhere
.that looks like this road
                  .I mean, exactly like this road
                   .It's one kind of place
                  .One of a kind
                   
.Like someone's face

        .Like a fucked-up face
 
          Where do you think
?you're running, man
We're stuck here
.together, you shit