ده فیلم محبوب رابین وود
درود بر همه. توی یکی از پست های قبلیم ده فیلم محبوب دنیس لیهین رو گذاشتم از محصولات کمپانی بی نظیر کرایتریون. این بار Top10 رابین وود منتقد فقید سینما رو میذارم تا حالشو ببریم. این هم انتخاب های یکی از بزرگترین منتقد های تاریخ سینما: پی نوشت یک:قرمز یعنی خطر لو رفتن داستان. پی نوشت دو:تو پست های بعدیم هم Top10 های افراد دیگه رو خواهم گذاشت. 1-یک نامزد قدرتمند برای بهترین فیلمی که
تا به حال ساخته شده.شاهکاری عمیق و بی نقص , که تنها "اوگتسو مونو گاتاری"می
تواند با آن رقابت کند.
1#Sansho the Bailiff
2- تاتی تماشاگر را به بازی ای دعوت میکند که هیچکس از آن خسته نمی شود,در هر نما از فیلم نکات ظریف و تازه ای برای کشف وجود دارند.
3-منتقدان کایه دو سینما یکبار این فیلم را
در لیست ده فیلم برتر تاریخ سینما در رتبه ای بالاتر از همشهری کین قرار دادند و من
هم با آن موافق بودم.هر سه نسخه نشانگر پیشرفت چشمگیر فیلم است. 4-از نظر من هفت سامورایی یکی از سه فیلم
برتر کوروساوا است. (دو فیلم دیگر "زیستن" و "بالا و پایین" اند ) یکی از بزرگترین فیلمهای
اکشن, هیجان انگیز و به شدت تاثیرگذار. 5- اشتباها به عنوان یک فیلم ضد کمونیست خشن
شناخته شده.جیب بر یک کمونیست و یک آمریکایی را کنار هم قرار داده و تنها کاراکتر های
فیلم جنایت کاران و انگل های اجتماعی هستند. مرگ مو , که خودش را فدای کشورش کرده است
قلب انسان را می شکند. مستدلاً بهترین فیلم ساموئل فولر است. 6-شاهکار
پرستون استرجس , خنده دار ترین و بی رحم ترین کمدی در تاریخ سینمای هالیوود است. 7-تحت تاثیر "راهی برای فردا بساز"
لیو مک کاری , (اما از جهاتی از آن پیشی گرفته است.)احتمالا بهترین فیلمی است که درباره ی خانواده و جدایی نسل ها حاصل از فشار های کاپیتالیسم ساخته شده است. 8-فیلم محبوب من از میان کار های مایکل پاول
و پرسبرگر . تا ابد تازه , غیر قابل پیش بینی و بی نقص با وجود ظاهر فیلم که به نظر از موضوع پرت است. 9-سرزنده ترین ,خود انگیخته ترین , پر بداهه
ترین و دل فریبترین فیلم گدار. 10-بی نقص ترین فیلم هیچکاک که در آن هر نما و هر صحنه جایگاه خاصی دارد. گرانت و برگمان عمیق ترین تاثیر
را بر بیننده میگذارند.
This city'll kill you if you aren't strong enough
4 عکس جدید از قوی سیاه " Black Swan " دارن آرونوفسکی
Black Swan آخرین ساخته ی آرونوفسکی ! یکی از فیلم های سال 2010 هست که طرفداران و چشم براهان زیادی رو در سراسر دنیا داره ، خودم که واقعا دیگه صبرم لبریز شده .
خب تریلر بسیار زیبای فیلم با موسیقی فوق العاده ی کلینت منسل رو می تونید اینجا ببینید ؛ 4 عکس بسیار زیبا از فیلم رو با سایز و کیفیت خوب در ادامه ی مطلب می تونید مشاهده و ذخیره کنید .
از استدیویی که Saw و Hostel را نشانمان داد !
این فیلم (The Descent) یکی از کارهای ترسناک دلهره ای بسیار خوب سال هست ، ساله 2005 ، نکته ی برجسته و قابل توجه فیلم بدون شک فضای اون و لوکیشن های تنگ و باریک غارها و حفره هاست .
داستان از این قراره که یکسری دوست برای غارنوردی می رن و بعدن که راه اومدنشون میریزه معلوم میشه که غاری رو که قرار بوده بیان رو نیومدن و دوستشون اونها رو به غاری ناشناخته برده .
نیل مارشال کارگردان خوبیه ، فیلم هاش رو میشه راحت دید ، فیلم اکشن و فوق العاده ی Doomsday که به معنای کلمه نفس گیرو اکشن بود ، فیلم Dog Soldiers هم ترسناک معروفی شد و آخرین فیلم کارگردان که Centurion هست و به نظر فیلم خوبی میاد .
در فیلم خیلی صحنه ها واقعا تکراری و مصنوعی هستن ، مثلا ژست گرفتن های شخصیت هایی که تاکنون آدم خوار ندیده اند و ... ؛ اما صحنه های خیلی خوبی هم داره که یک تعادلی رو بینشون برقرار می کنه وگرنه فیلم ضعیفی بود که نیست ، فضای تنگ و تاریک غارهای زیرزمینی به بهترین شکل ممکن توسط مارشال کارگردانی شده اند و از این حیث فیلم بسیار قابل قبوله ؛ اون حسی که شخصیت ها درون فیلم دارن رو کارگردان خوب تونسته به تصویر بکشه و بیننده اش رو همراه کنه .
فیلم شماره ی 2 ای هم داره تدوینگر این قسمت اون رو ساخته و اولین فیلمش هست که در 2009 اکران شد و تدوینگر بسیار خوبی هست که اثرای بسیار خوبی رو مث Kick-Ass - Stardust - Layer Cake - Snatchرو در کارنامه اش داره ؛ به هرحال اگه طرفدار اینجور فیلم ها باشید بدون شک سراغ 2ی اون خواهید رفت .
پایان فیلم هم با همه کم و کاستی هایی که در فیلم بخصوص در صحنه های آخر مشاهده میشه خوبه و به فیلم ضربه نزده و برعکس فیلمو بالا کشیده .
صحنه های پرخون و خون ریزی ، استخری از خون و مخفی شدن در ان و ... رو فیلم کم نداره !
در کل فیلم خوب و تماشایی ای هست که دارای یک فضای بسیار مناسب و طراحی صحنه ی عالی می باشد که شدیدا موقع تماشا پیچ و تابتون میده ! برای مثال ، موقعی که شخصیت ها می خوان از حفره ای عبور کنند باید ری اکشن خودتون رو ببینید !
تریلر فیلم رو هم می تونید در اینجا ببینید .
اسکورسیزی درباره ی باتل راکت و وس اندرسون
تازگی فیلم bottle rocket اولین فیلم وس اندرسون رو دیدم. وس اندرسون دنیای خاص خودش رو داره. همه چیز از نوع پرداخت داستانی گرفته تا میزانسن ها خاص اند متعلق به خود اندرسون. فیلمسازی هم هست که تمام آثارش کارهای برجسته ای هستند. اسکورسیزی موقعی که تازه اندرسون مطرح شده بود بهش لقب اسکورسیزی جدید سینما رو داد.
اتفاقی به این مقاله کوتاه از اسکورسیزی که درباره ی باتل راکت و اندرسون نوشته برخوردم که دیدم ارزش داره (بالاخره اسکورسیزیه دیگه) و ترجمه اش کردم و میتونین بخونیدش و حال کنید. فقط دو نکته:باتل راکت یک نوع وسیله ی آتشبازیه و دوم اینکه جاهایی که قرمزه جاهایی که یه کم فیلمو لو میده البته نه چیز زیادی. کسایی که خیلی در این زمینه وسواس دارن منظورمه!
"دو سال پیش فیلمی دیدم به نام باتل راکت. هیچی در موردش نمی دونستم و فیلم حسابی منو شگفت زده کرد . تصویری بدون هیچ ردپایی از سگ مسلکی (Cynicism) در میان شخصیتها و عوام که مشخص بود کارگردان تاثیری بر این امر نداشته است . یک موضوع نایاب . ایده اصلی فیلم بسیار ظریف بود . گروهی از جوانانی که گمان می کردند زندگی آنها برای واقعی بودن باید پر از خطر و ریسک باشه اما نمی دونستند که اگر خودشون باشند اشکالی نداره .
وس اندرسون در سن سی سالگی استعداد خاصی داره. او می دونه که چطور ارتباط بین افراد و لذت های کوچک را به خوبی و به شکلی غنی به بیننده منتقل کند . این حساسیت در فیلمها کم پیدا می شه . نام لئو مک کاری کارگردان ”راهی برای فردا بساز“ و ”حقیقت وحشتناک“ و همینطور ژان رنوار به ذهن خطور می کند . یادم میاد بچه که بودم فیلمهای رنوار را می دیدم و خیلی سریع به خاطر عشقی که او نسبت به شخصیتهایش داشت با آنها ارتباط برقرار می کردم . در مورد اندرسون هم همینطوره. من خودم بارها و بارها فیلم باتل راکت رو تماشا کردم . من عاشق دومین فیلمش راشمور هم هستم . اون هم همان ظرافتها و فریبندگی رو داره. هر دوی اونها خنده دارند و در عین حال خیلی تاثیر گذار .
اندرسون حس لطیفی در مورد تقابل موسیقی و تصویر دارد . در صحنه زیبای پایانی راشمور وقتی خانم کراس عینک مکس فیشر رو برمی داره و به چشمهای پسرک زل می زنه (در حقیقت به چشمهای شوهر مرحومش ) آهنگ “Ooh La La” پخش می شود . و همینطور من عاشق اون صحنه ای از باتل راکت ام که شخصیت اون ویلسون " دیگنان " میگه: اونا هر گز نمی تونن منو بگیرن بخاطر اینکه من بیگناهم*. بعد می ره که یکی از شریک جرماش نجات بده و پلیس دستگیرش می کنه و در همین لحظه آهنگ 2000 man رولینگ استون روی فیلم پخش می شه . موسیقی جار می زنه که او در چشم قانون بی گناه نیست ولی درواقع بی گناه است .
این یک لحظه متعالی است و لحظات این چنینی این روزها کم پیدا می شوند ."